Akne vulgaris tedavisinde kullanılan sistemik isotretinoinin oküler yan etkileri

Abstract

Temel etkisini yağ bezlerinin aktivitesini azaltarak gösteren isotretinoinin çoğu doza ve süreye bağımlı olan yan etkileri vardır. Bu çalışmada 0.5 mg/kg/gün isotretinoin tedavisi başlanan 15 akne vulgarisli olgu 4 ay boyunca oküler yan etkiler açısından izlendi. Tedavi öncesi ve tedavinin 1. ve 4. aylarında görme keskinliği ölçümü, Schir-mer 1 testi, floressein parçalanma zamanı (FPZ), rutin biyomikroskobik muayene ve göz dibi muayeneleri yapılıp sübjektif yakınmalar sorgulandı. Tedavi öncesinde tüm olgular oftalmolojik açıdan doğal bulundu. Olguların biyomikroskobik muayenelerinde 1. aydan itibaren %53.3 oranda konjoktivada yüzeyel hiperemi izlendi; bu olguların tümü hafif derecede sübjektif kuru göz semptomları tarif etmekteydi. Schirmer 1 testi 1. ayda tüm olgularda normalken 4. ayda 0/o20 olguda 10 mm altında idi (p=0.025). FPZ 1. ayda olguların %13.3'ünde, 4. ayda %43.3'ünde 10 sn altındaydı (p=0.0000). Olguların kornea, lens ve göz dibinde tespit edilebilen bir değişiklik olmadı. Gece körlüğü ve görme keskinliğinde azalma hiçbir olguda gelişmedi. Sonuç olarak sistemik isotretinoin tedavisi meibomian bez yapı ve fonksiyonlarını etkileyerek gözyaşı film tabakasının destabilizasyonuna, FPZ'nin kısalmasına ve hafif derecede kuru göz sendromuna yol açabilmektedir; bu tedaviyi uygulayan dermatologların göz hekimiyle kooperasyonu gerekmektedir.

Background and Design: İsotretinoin decreases sebum production in skin and various side effects most of vvhich are dose-dependent and reversible may be observed. The aim of this study was to determine ocular adverse effects. Materials and methods: Fifteen patients with acne vulgaris who have been started on 0.5 mglkglday isotretinoin treatment were followed for oculer side effects for 4 months. Visual acuity measurement, Schirmer 1 test, floressein break up time (BUT), routine biomicroscopic and fundus examinations were performed and subjective complaints vvere inquired before treatment and on the first and fourth months of treatment. Results: AH patients vvere normal before treatment with respect to ophtalmological findings. Conjunctival hyperemia was detected by biomicroscopic examination in 53.3% of patients after the first month of therapy; ali of these patients had mild subjective dry eye complaints. While Schirmer 1 test was normal on the first month, it was below 10 mm in 20% of cases on the fourth month (p=0.0025). BUT was below 10 seconds in 13.3% and 43.3% of patients on the first and fourth months of treatment respectively (p=0.0000). No detectable findings of cornea, lens and fundus occured. Conclusion: Systemic isotretinoin treatment can cause dry eye syndrome by affecting meibomian gland structure and functions causing destabilisation of the tears film and shortening of BUT. Dermatologists should be in co-operation with ophtalmologists.